Ik geef het grif toe: het is soms behoorlijk frustrerend om directeur te zijn van een kunstacademie wanneer je zelf nooit hebt leren tekenen—maar het wél heel graag zou willen kunnen.
Tijdens onze pedagogische dag kregen de leerkrachten een bijzonder uitdagende opdracht om hun kennis van perspectief, harmonie en compositie op de proef te stellen. Een levend model poseerde op verschillende plaatsen voor een toren van blokken, met een complexe lichtinval die voor een spel van schaduwen zorgde.
De echte moeilijkheid kwam halverwege de sessie: de bovenste blokken werden onverwacht weggehaald en het model nam plaats bovenop de toren. Plots moest de hele compositie herdacht worden, evenwichten verschoven en de zoektocht naar harmonie begon terug van nul, of bijna.
Mijn eigen probeersel staat hier niet tussen, maar mijn bewondering voor hoe mijn collega’s dit -onder tijdsdruk- aanpakten is alleen maar gegroeid…
Misschien schrijf ik me zelf wel eens in, één van de komende jaren.
Leave a Reply