Beeld het je even in: op je zeventiende sta je voor een publiek van zo’n 120 school- en zorgdirecteurs tijdens een driedaags seminarie ver van huis. Je moet sprekers – waaronder enkele professoren – aankondigen, een microfoon in de hand, en met de juiste toon en een vleugje humor het publiek toespreken.
Dit was precies wat mijn laatstejaarsleerlingen onlangs meemaakten. Ze hielpen bij de organisatie van de tweejaarlijkse bijeenkomst van de Broeders van Liefde in de Ardennen. Spoiler: ze deden dit ver boven mijn verwachtingen, maar daar gaat dit stukje niet over. Wat me vooral interesseerde, was hoe zij deze ervaring beleefden en welke lessen ze meenemen voor hun toekomst.
Ook wat dat betreft was het een schot in de roos, zo blijkt. “Ik heb geleerd mijn grenzen te verleggen en dat ik capabel ben om te doen wat ik dacht dat ik niet zou kunnen doen,” vertelt N. me achteraf, duidelijk nog nagenietend van de ervaring.
De reacties spraken boekdelen. “Ik heb mijn grenzen verlegd en geleerd dat ik dingen kan waarvan ik dacht dat ik ze niet zou kunnen,” vertelt N., duidelijk nog steeds enthousiast.
De impact ging echter verder dan persoonlijke groei. De organisatie, die aanvankelijk wat afstandelijk leek, bleek een inspirerende en warme omgeving. “Elke keer dat ze ons op de gang zagen, gaven ze ons tips en moedigden ze ons aan,” deelt A. vol bewondering. R. vult aan: “De mensen die ons bedankten, steunden en geruststelden, maakten echt een onvergetelijke indruk.”
De deelnemers waren er nochtans niet om te ontspannen. Op workshops en netwerkmomenten werd er hevig gedebatteerd en gebrainstormd, maar dit alles verliep in een constructieve sfeer. “Ik zag een duidelijk evenwicht tussen soberheid, focus en vreugde en de echte wil om daar te zijn en werken”, merkt D. op. “Het was fijn om te zien hoe hun openheid en vriendelijkheid een gevoel van saamhorigheid creëerden,” voegt S. hieraan toe.
Deze ervaring illustreert hoe waardevol het is om jongeren een realistisch en positief beeld van de professionele wereld te geven. Voor mijn leerlingen was de impact onmiskenbaar. “Hun inzet voor mensen die hulp nodig hebben, bewonder ik enorm,” concludeert R.
Er zijn natuurlijk al initiatieven om scholieren kennis te laten maken met de arbeidsmarkt. Vorig jaar begeleidde ik leerlingen in de Arbeidsfinaliteit tijdens hun eerste stage in een winkelomgeving. Ook daar was ik verbaasd over hoe sommigen zich professioneel wisten te ontwikkelen. Zulke ervaringen helpen jongeren niet alleen hun toekomstbeeld te scherpen, maar geven sommigen ook concrete ambities.
De leerlingen in het zesde jaar Taal- en Communicatie met wie ik naar het seminarie trok zullen later dit schooljaar een stage van twee weken lopen. De vraag blijft of dat voldoende tijd is om relevante ervaring op te doen. Bovendien is er een tekort aan stageplaatsen, vooral omdat hogescholen langere stages aanbieden waarbij studenten meer kennis meebrengen. Voor bedrijven is de investering in kortdurende stages in vergelijking niet altijd de moeite waard. Mijn leerlingen riskeren dan ook in een weinig inspirerende omgeving terecht te komen.
Hun feedback over het seminarie bewijst echter dat ook kortetermijnstages een enorme waarde kunnen hebben, niet enkel voor de leerlingen, maar evengoed voor de organisaties. Het zou dan ook geen overbodige luxe zijn om bedrijven en organisaties te stimuleren dit soort kansen aan te bieden. Het is een investering in de toekomst, niet enkel die van de leerlingen, zo blijkt uit hun feedback, maar evengoed die van de organisaties zelf.
Leave a Reply