Tien jaar geleden leek 3D-printing op het punt te staan om de wereld te veranderen. Het werd gepresenteerd als een disruptieve technologie die een revolutie zou betekenen voor productieprocessen. Grote bedrijven stonden klaar om dit nieuwe businessmodel te omarmen: alleen produceren wat nodig is, waar het nodig is, en met veel minder afval. Grote spelers, zoals vliegtuigmaatschappijen, gebruikten 3D-printing al intensief voor de productie van reserveonderdelen. En ook voor thuisgebruik leek een doorbraak nabij. Goede printers waren toen al beschikbaar tegen prijzen vergelijkbaar met die van de eerste persoonlijke printers. Bovendien maakte de open source-community ontwerpsoftware toegankelijker, en werd het mogelijk om met beter materiaal te werken.
Maar nu, tien jaar later, is de impact teleurstellend. De beloofde 3D-buurtfabriekjes hebben hun deuren gesloten, en in huishoudens zijn 3D-printers zeldzaam. Ze eindigen vaak ergens in een hoekje, stof vergaren bij de rest van de rommel.
Waarom bleef de doorbraak uit?
Een belangrijke reden is het gebruiksgemak – of het gebrek daaraan. Niemand zit te wachten op een apparaat dat urenlang, laagje na laagje, een object bouwt, zelfs als je het zelf ontworpen hebt en tijd over hebt. In een wereld die steeds sneller draait, voelt zo’n proces nogal anachronistisch aan. Het geluid, een eindeloos eentonig gezoem, maakt het er niet beter op.
Maar het grootste struikelblok is het ontbreken van een “killer application”. Waarvoor zou je zo’n apparaat in huis halen, behalve om te laten zien hoe hip je bent? Het ideaal is een eenvoudig object: iets dat vaak kapotgaat, regelmatig vernieuwd moet worden, relatief duur en moeilijk verkrijgbaar is. Het moet bovendien emotionele waarde hebben, zodat mensen het willen personaliseren, terwijl het ontwerp eenvoudig genoeg is om kosteloos en moeiteloos te downloaden. Kun jij iets bedenken? Precies. Ik ook niet.
Geen hoop?
Misschien biedt een blik op de geschiedenis van de eerste desktopprinters enig perspectief. Zelf was ik een vroege gebruiker van zo’n apparaat. Op mijn eerste baan deelde ik er een met mijn collega Eric, samen met onze bureauplek. De voordelen waren meteen duidelijk: je kon teksten direct nalezen op papier – iets wat toen blijkbaar niet goed op het scherm lukte. Dat gemak maakte de technologie onweerstaanbaar.
Wie weet, misschien biedt 3D-printing in de toekomst een vergelijkbare ervaring. Stel je voor dat je vanaf je bureau een kop koffie kunt printen om ermee te pronken in het koffielokaal. Het klinkt vergezocht, maar technologische innovaties hebben vaker behoeften gecreëerd die we ons vooraf niet konden voorstellen.
Voorlopig blijft 3D-printing een technologie zonder breed toepasbare praktische toepassingen. Maar wie weet wat de toekomst brengt. Soms loopt de technologie nu eenmaal voor op de vraag. Misschien vinden we ooit die ene toepassing die ons leven daadwerkelijk verandert. Tot die tijd blijft 3D-printing een belofte die (nog) niet is waargemaakt.
Leave a Reply