Na anderhalf jaar in het onderwijs besloot ik in oktober een educatieve masteropleiding te volgen. Om tal van redenen, maar vooral omdat ik nu eenmaal de neiging heb me grondig te verdiepen in waar ik mee bezig ben. Wat dat betreft ben ik zeker niet teleurgesteld: de opleiding biedt een brede, bijna 360°-blik op het beroep van leerkracht.
Zou ik deze opleiding aanraden aan zij-instromers die de overstap al hebben gemaakt, of zij die het overwegen? Een genuanceerd antwoord is op zijn plaats, en ik kan enkel spreken vanuit mijn eigen beperkte ervaring.
Laten we met de open deur beginnen: ja, het is waardevol. De opleiding biedt structuur en handige hulpmiddelen waarop je kunt terugvallen tijdens de vele momenten waarop je als leerkracht even het noorden kwijt bent. Het heeft me gewezen op tal van tekortkomingen én ideeën aangereikt om ze aan te pakken. De opleiding biedt een bewezen kader dat leerlingen helpt in hun ontwikkeling.
En dan de ‘maar’. Want die is er. Ik kan het niet helpen, maar vraag me voortdurend af of we onze leerlingen wel écht helpen door hen in een keurslijf te dwingen dat hen onvoldoende voorbereidt op de arbeidsmarkt. De wereld verandert razendsnel -jaja, nog een open deur. Ondanks de goede wil en de flexibiliteit binnen het onderwijs – vooral dankzij micro-initiatieven van talloze gemotiveerde leerkrachten – lijkt de kloof tussen onderwijs en de nabije toekomst alleen maar groter te worden. De zogenaamde ‘skill gap’ wordt nog steeds niet gedicht. Dit is voorlopig slechts een vermoeden, maar mijn masterthesis zal zich hier precies over buigen.
Daarnaast stel ik me de vraag of mensen met een lange carrière zich zomaar kunnen laten omvormen tot een compleet nieuwe manier van werken. In mijn geval is dat niet vanzelfsprekend. Mensen coachen en begeleiden naar zelfstandigheid zit in mijn professionele DNA, meer dan hen structuur en vaste richtlijnen bieden. En precies dát is wat nodig is in het onderwijs. Begrijp me niet verkeerd: mijn aanpak werkt prima voor gemotiveerde leerlingen die ik verder kan inspireren, maar voor een minder gemotiveerd publiek is het een grotere uitdaging. Toch blijkt uit mijn -al bij al beperkte- ervaring dat het zeker niet onmogelijk is.
De weg die ik bewandel met mijn leerlingen is vast niet de snelste, nog de meest wenselijke – daar wordt me geregeld op gewezen. Anderzijds wordt er ook voortdurend benadrukt hoe belangrijk het is om als leerkracht authentiek te zijn. Soms leidt dat blijkbaar tot een zekere contradictie.
Vermoedelijk heeft een collega van mij wél de juiste, of op z’n minst de wijzere keuze gemaakt. Hij nam een paar jaar geleden een sabbatical om zich volledig op de opleiding te richten, nog vóór hij leraar werd. Zo’n ‘reset’ is niet alleen een moedige beslissing, maar vermoedelijk ook de beste aanpak voor wie deze radicale carrièreswitch overweegt.

Leave a Reply